Lees of download de pdf-versie van de brief (A4 inclusief de afbeeldingen) of lees de brief hieronder (zonder de afbeeldingen).
“Komt allen tot Mij, die uitgeput zijt en onder lasten gebukt, en Ik zal u rust en verlichting schenken. Neemt mijn juk op uw schouders en leert van Mij, Ik ben zachtmoedig en nederig van hart. En gij zult rust vinden voor uw zielen, want Mijn juk is zacht en Mijn last is licht.” (Mt.11,28-30)
Tegelen, Advent 2020
Aan allen met wie wij ons verbonden weten,
Wie dit jaar met Kerstmis iets schrijft over het afgelopen jaar, kan niet om dat ene woord heen: Corona of Covid 19. Ofschoon het pas in maart echt in ons leven kwam, is toch het hele jaar erdoor getekend.
Toen ik de kroniek van het bijna voorbije jaar ter hand nam om te zien wat er dit jaar allemaal gebeurd is, dacht ik: er is dit jaar niet zoveel gebeurd, want het meeste is afgelast wegens Corona. Retraites, bezinningsdagen, lessen door priesters van buiten, bezoeken en tuindagen werden opgeschort of tot een minimum teruggebracht. Steeds opnieuw moesten we ons afvragen: laten we dit wel of niet doorgaan? Als uitgangspunt namen we de officiële maatregelen. We hebben geprobeerd daarmee om te gaan, zoals de dienaren in het Evangelie met de hun toevertrouwde talenten. Ons werd een onzichtbare vijand gegeven, waarvan we niet wisten en weten of deze wel of niet in ons midden was en is. Wat we wél zeker wisten en weten is, dat er ook een onzichtbare Vriend in ons leven was en is.
En nu we de Advent weer begonnen zijn, verwachten we deze kleine Vriend. Leven met deze onzichtbare Vriend is ons dagelijks leven, alhoewel helemaal onzichtbaar is Hij nu ook weer niet; we aanbidden Hem dag en nacht in het uitgestelde Allerheiligste Sacrament. Dagelijks mochten en mogen we Hem ontvangen in de H. Eucharistie. Leven met een onzichtbare vijand die niet te grijpen is, hoe doe je dat? Er is een enig redmiddel: vertrouwen op die Ene, die altijd goede en trouwe (onzichtbare) Vriend.
We weten allemaal dat angst geen goede raadgever is. Angst en onrust zijn onvermijdelijk in ons leven aanwezig, maar bij veel mensen overheersen beide. Mensen zijn bang voor ziekte, dood en ellende. ‘Draconische maatregelen’ werden getroffen om de onzichtbare vijand terug te dringen, mensen werden van hun vrijheid beroofd. Tevens zagen we dat God steeds verder werd ‘weggeduwd’ uit de samenleving, kerken gingen dicht. Gelukkig waren er ook goede initiatieven van priesters en leken en mooie getuigenissen van priesters die, in lege straten, al zegenend met Het Allerheiligste Sacrament rondgingen.
Toen de Nederlandse bisschoppen in overleg met de overheid ernstige maatregelen namen en publieke vieringen niet meer toestonden, was dit ook voor ons een angstig moment. Zouden we werkelijk van de H. Mis en de H. Communie worden beroofd, waar we dag en nacht van en voor leven? Gelukkig vonden wij, vanwege de beslotenheid van onze gemeenschap, een oplossing: Moeder priorin kon zelf aan de zusters de H. Communie uitreiken. Wij waren uitermate dankbaar voor deze mogelijkheid en namen uitdrukkelijk alle gelovigen die dit ook verlangden, maar niet konden, van harte in ons gebed mee om hen te sterken in deze beproeving. We bidden sindsdien iedere dag het gebed tot de Moeder Gods ‘Sub tuum præsidium’ en het gebed tot de heilige Aartsengel Michael. Tijdens de Eucharistievieringen, het Goddelijk Officie en de altijddurende aanbidding gedenken wij voortdurend al degenen die getroffen zijn door het virus of in de verzorging werken of in het openbaar bestuur.
De aanpassingen die wij maakten, betroffen voornamelijk onze retraite- en gastenafdeling: de gastenkapel werd geleidelijk aan voor steeds minder mensen toegankelijk. We hebben de banken uit onze gastenkapel verwijderd en daarvoor in de plaats vijf stoelen en knielbankjes neergezet, zodat de voorgeschreven afstand van elkaar in acht genomen kon worden. De conferentiezaal in de Benedictushof maakten we tot een tweede kapel, waar een priester – indien nodig – de H. Mis kan lezen. De kleinere spreekkamers bleven gewoonlijk op slot, omdat we de ruimere Scholasticazaal ingericht hebben voor eventueel bezoek of besprekingen.
Gebeurtenissen
In het begin van dit jaar hebben we nog tuindagen gehouden waarop veel vrijwilligers met goede moed en plezier heel wat werk verzet hebben. Het waren gezellige dagen met een vrolijke picknick en een zoet extraatje tot slot. Later in het jaar toen we wat gewend waren aan de voorschriften, vonden er enkele tuindagen plaats op kleinere schaal en met inachtneming van de voorschriften.
Eind februari gaven de Kisi-kids een geweldige voorstelling voor ons en een aantal bezoekers. Het was zo mooi om te zien hoe kinderen en jonge mensen het geloof beleven en uitdragen. Na de voorstelling genoten de jonge en oudere deelnemers van een heerlijke verrassing.
Van de Heilig Hart Kerk in Venlo, die helaas gesloten werd, hebben we vele mooie liturgische voorwerpen mogen ontvangen, o.a. een prachtig baldakijn voor de Sacramentsprocessie, zes grote kandelaars voor op het priesterkoor en zes voor op het altaar met een bijpassend kruis. Deze staan sinds maart op het altaar. Onze dank is groot!
Het Paastriduüm was dit jaar anders dan andere jaren. De hele situatie voelde onwerkelijk: te weten dat bijna alle mensen verstoken zijn van de mogelijkheid om de liturgie van Pasen in de kerk te vieren. Wij namen nog meer dan anders al deze mensen mee in ons gebed.
We waren genoodzaakt de grote oude koelcel te vervangen door een nieuwe. Met veel plezier werd deze door onze zusters zelf uit elkaar gehaald. Dankbaar waren we toen de nieuwe was geïnstalleerd. Later bleek onze Combi-oven eveneens aan vervanging toe. De keukenzusters kregen deskundige uitleg over het gebruik van de nieuwe, zodat ze de maaltijden voor zusters en gasten weer goed kunnen bereiden. Deo gratias!
Op eerste Pinksterdag vierde Pastoor Snijders in besloten kring de plechtige Eucharistieviering bij gelegenheid van zijn 40 jarig Priesterjubileum.
Aan het einde van de H. Mis ter ere van onze Vader St. Benedictus op 11 juli, ontvingen wij de zegen met een ons geschonken reliek van St. Benedictus.
In een gemeenschap is het samen aanpakken. Gelukkig hielpen veel vrijwilligers ons. Familie van de zusters schonken ons vele kilo’s tomaten en hielpen zelf bij de inmaak. Een bakker zorgde dat wij steeds te eten hadden en een bevriende boomkweker schonk ons vele jonge bomen, die door vrijwilligers werden geplant.
Instituut
Van 12 tot 18 januari ging Moeder priorin naar ons klooster in Valkenburg voor de Federale Vergadering en om te werken aan de aanpassingen van de Constituties en de Federale Statuten. Zij nam de gelegenheid te baat om een bezoek te brengen aan de abdij Sint Benedictusberg te Vaals om met Pater Werry te spreken over het Goddelijk Officie in het Latijn. Intussen zingen we op Hoogfeesten ook de Lauden in het Latijn.
In februari ging Moeder priorin naar Silverstream in Ierland om aldaar haar Professie-retraite te houden. Op 11 februari mocht br. Placid zijn tijdelijke geloften uitspreken. Een mooi geschenk om daarbij aanwezig te mogen zijn.
Eind februari heeft Moeder priorin de Uitvaart bijgewoond van zr. Emmanuel Cosse. Zij was tot op hoge leeftijd zeer actief in de Nederlandse Federatie en leefde vurig met het wel en wee van het Instituut mee.
Van 1-9 maart namen zuster Bernarda en zuster Justine deel aan de bijeenkomst voor de vorming van de novicemeesteressen van ons Instituut in ons klooster in Craon in Frankrijk. Zuster Bernarda was medeorganisator van de bijeenkomst en gaf tevens een conferentie. Samen met Moeder Marie-Anne, die als Moeder van het klooster zorgde voor het gastvrij onthaal en alles wat daar bij komt, begeleidde ze de bijeenkomst op mooie wijze. Er waren 15 zusters aanwezig uit Frankrijk, Italië, Polen, Nederland en Duitsland. Het werd een vruchtbare samenkomst met goede conferenties van o.a. zuster Agnes Lanfermann. De sfeer was goed, er was veel onderlinge uitwisseling, zowel tijdens de conferenties als tijdens de maaltijden. Op de donderdagochtend vertelde Moeder Marie-Anne dat er in hun diocees ‘s nachts een ciborie was gestolen. Zij sprak vervolgens een stichtend woord en benadrukte dat ons Instituut juist voor eerherstel is gesticht. Besloten werd dat er in de namiddag een gezamenlijk aanbiddingsuur in de geest van eerherstel werd gehouden. Op zondag namen de deelnemers na de H. Mis dankbaar afscheid van elkaar.
Ook in Tororo (Oeganda) bevindt zich een klooster van ons Instituut. Het bestaat nu 60 jaar! Het bloeiende klooster heeft inmiddels zelf al twee stichtingen gedaan. Wij hebben van op een afstand meegevierd; in de refter lazen we de indrukwekkende brieven van de beginjaren van de zusters uit Breda, die het klooster in 1960 gesticht hebben. Heel bijzonder.
Op 7 oktober herdachten we feestelijk dat Vader Abt Lenglet OSB op 20 december van dit jaar 25 jaar religieuze assistent is van onze Federatie Innocentius XI. Helaas konden de priorinnen van Valkenburg en Ledegem er niet bij zijn. Dom Lenglet hield een mooie conferentie over het ‘verlangen naar God’. Na de Vespers met de zegen met Het Allerheiligste was er aansluitend een gezellige recreatie, waarin Vader Abt vertelde over zijn recente reis naar Rome. Als aandenken kreeg hij een door een van onze zusters zelfgemaakte kerststal van hout, gezaagd uit een gevelde berk uit onze tuin.
Van Moeder Marie-Anne van het klooster in Craon kregen we bericht dat zij tot presidente van de Franse Federatie is gekozen. Wij wensen haar veel wijsheid en sterkte om de Franse Federatie te leiden. Tevens willen wij Moeder Marie-Veronique Ducroq danken voor haar jarenlange dienst aan ons Instituut.
Nieuw leven
Het hele jaar door kwamen er meerdere kandidaten uit verschillende landen, die langere tijd met ons meeleefden, nadat zij eerst een aantal dagen in quarantaine waren in de gastenafdeling. Drie van hen leven nog steeds met ons mee en verlangen naar een officiële intrede.
Van 29 januari – 2 februari was er een Engelstalige retraite, waaraan vier jonge vrouwen uit Ierland deelnamen. Pastoor Snijders en Moeder priorin hebben conferenties gegeven over roeping en over onze bijzondere spiritualiteit.
Op Beloken Pasen, de tweede Paaszondag zong het noviciaat volgens traditie de H. Mis: Quasi modo infantes… Voor de 1e Vespers werd er een schilderij neergezet in de statiegang, gemaakt door enkele zusters van het noviciaat met de afbeelding van Jezus: ik vertrouw op U. Het is met krijt gemaakt. Na de H. Mis kwamen de zusters bij Moeder op het prioraat voor een kopje koffie met… en daarna gingen ze naar het beeld van Jezus Barmhartigheid in de tuin, het rozenhoedje biddend van de goddelijke Barmhartigheid. Het beeld was mooi versierd met ‘stralen’ van bloemen, die het water en het bloed moesten symboliseren.
Hoezeer nieuw leven te maken heeft met bejaarde en zieke mensen mochten we dit jaar heel sterk ervaren: op 22 juni mochten zes van onze oudste zusters de Ziekenzalving ontvangen. Als eerste onze zuster Marie-José, die aan haar laatste fase was begonnen, maar ook de gezondheid van twee andere zusters ging behoorlijk achteruit, zozeer dat wij dachten van drie medezusters afscheid te moeten nemen. De laatste fase van zuster Marie-José verliep zoals zij gewoon was om na een ziekte op te knappen: langzaam. Men zegt dat men sterft zoals men geleefd heeft. Dat mochten we met zuster Marie-José beleven. Zij bleef nog tot 18 oktober bij ons. Pas op die dag veranderde haar ademhaling en nog diezelfde avond is zij zachtjes ingeslapen. Dat onze lieve medezuster nu moge rusten in vrede. De begrafenis werd vanwege de Coronamaatregelen, in besloten kring gehouden. Zr. Marie-José was 95 jaar en in het 69e jaar van haar Professie. Zij was tot het laatst een grote steun voor de gemeenschap. Als eerste zangeres mocht zij zich veelvuldig inzetten voor een waardige viering van de liturgie, zij hield van het Gregoriaans en leefde intens met de liturgie. Wij zullen haar missen, maar weten haar tevens blijvend in ons midden.
Gelukkig herstelden de beide andere zusters zich en zij voegden zich weer bij de gemeenschap. Een van hen geeft de nieuwkomers en de jonge zusters zelfs weer les en zelfs meer dan voorheen, zelfs in het Engels. Eenieder verheugt zich hierover en het vormt een heel mooie band tussen oud en jong. Overigens is het lesgeven nu verdeeld over meerdere zusters en oblaten, waardoor er een hechte zusterlijke en geestelijke band ontstaat. Is het verwonderlijk dat in de recreatie veel zusters en kandidaten inmiddels deel uitmaken van de ‘brei-club’? Van restjes wol worden, naast truitjes, kleine lapjes gebreid en van deze lapjes worden mooie dekentjes samengesteld. Onze oudste zuster moest wegens klachten in het ziekenhuis worden opgenomen. We waren allemaal dankbaar dat ze goed geholpen kon worden en weer in ons midden is.
In augustus bezocht Monseigneur Kasteel ons. Hij vierde met ons de H. Eucharistie. In de namiddag vertelde hij ons interessante dingen uit Kerk en wereld.
Van 2-13 september werd onze jaarlijkse retraite geleid door Père Diederik Duzijn met conferenties over de betekenis van de heilige Eucharistie en onze persoonlijke relatie met Christus. Deze hebben ons innerlijk gesterkt. Pater Johan Debeer c.s.j. kon voor de retraite van 14-25 oktober niet komen. Enkele zusters hielden de retraite met conferenties over de Apocalyps, die enige jaren geleden gehouden werden door Vader abt Malachias OCSO. Twee vrouwen, die geïnteresseerd zijn in ons leven, luisterden in het gastenverblijf naar conferenties over de Ware Geest van Moeder Mechtildis.
Dit jaar stond het feest van de heilige Gertrudis, patrones van het noviciaat in het teken van het afscheid van zuster Consolata, die zaterdag 21 november haar Plechtige Professie mocht afleggen. Het werd een mooi feest met een toneelstukje over het Evangelie van de vijf verstandige en de vijf domme meisjes: Hoe houden we onze lampen brandend?
Op 21 november ging Zuster Consolata na de oproep met de brandende kaars naar voren en antwoordde zingend: U hebt mij geroepen. Na het uitspreken van de geloften zong ze vol vertrouwen driemaal het ‘Suscipe’. Aan het einde van de Eucharistieviering klonk blij het Te Deum. Het blijft indrukwekkend, als iemand zich geheel aan God geeft.
Op 8 december, Hoogfeest van de Onbevlekte Ontvangenis was het de beurt aan zuster Ester, om haar tijdelijke Geloften uit te spreken. Het werd een stille, ingetogen plechtigheid, die ons intenser binnenleidde in de Advent.
Aan het einde van deze brief willen wij nogmaals allen hartelijk danken, die – op welke wijze dan ook – ons met raad en daad terzijde hebben gestaan of die ons giften – onder welke vorm dan ook – hebben doen toekomen. Dagelijks bidden wij voor onze weldoeners: moge God het u allen rijkelijk vergelden.
Van harte wensen wij u een Zalig Kerstfeest en Gods zegen en nabijheid in het Nieuwe Jaar.
In biddende verbondenheid,
uw zusters Benedictinessen van de altijddurende aanbidding van het heilig Sacrament.